Ζεσταίνει και Ευφραίνει!

Ο μηλίτης (cider) το κρασί που παραδοσιακά γίνεται από μήλα στις βόρειες χώρες, όπου δεν καλλιεργούνται σταφύλια, αλλά και ο απλός χυμός από μήλο, στην Αμερική και την Ευρώπη συνηθίζεται να σερβίρονται ζεστά με καρυκεύματα το χειμώνα.

ApplesTripoli_430

Στην υπαίθρια αγορά βιολογικών εποχιακών προϊόντων της 14ης οδού, στη Νέα Υόρκη, αλλά και στη μικρή πλατεία απέναντι από το Lincoln Center, όπου βρίσκεται Metropolitan Opera, κάποιοι πάγκοι μηλοπαραγωγών της περιοχής πρόσφεραν εκτός από τις εξαιρετικές παλιοκαιρίσιες ποικιλίες μήλων, και σπιτικό ζεστό μηλοχυμό, που ήταν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος την κρύα χειμωνιάτικη μέρα που τριγυρνούσα στην πολύχρωμη αγορά.

Η συνταγή για το πλούσιο κρεμώδες και μεθυστικό ποτό είναι δική μου προσαρμογή από το ζεστό κοκτέιλ που δοκίμασα στη Νέα Υόρκη. Προτείνω να το σερβίρετε τις κρύες μέρες αντί για γλυκό, μετά από το γεύμα ή το δείπνο.

Η συνταγή: Ποτό με Μήλο, Μπράντι, Μέλι και Κανέλα

Share

Read More

Για Φτωχούς και Αρχοντες

Το φαγητό τούτο της Λιγουρίας, του βορειοδυτικού άκρου της Ιταλίας, είναι από κείνα τα χωριάτικα μαγειρέματα που με ενθουσιάζουν με τη σοφή απλότητα και τη νοστιμιά τους. Συνδυάζει λαχανικά και ζυμαρικά, που βράζουν μαζί, και συμπληρώνονται με πέστο, τη μυρωδάτη πράσινη σάλτσα. Τα φρέσκα αρωματικά χορταράκια παίζουν σημαντικό ρόλο στα πιάτα της περιοχής –που αποκαλείται και Ιταλική Ριβιέρα. Πρώτος και κύριος ο βασιλικός, που είναι το βασικό συστατικό του πέστο, της Γένοβας.

pesto_430

Όπως η πίτσα, η σάλτσα σόγια της Ανατολής, και η ελληνική ‘χωριάτικη σαλάτα’, και το πέστο έχει περάσει τα σύνορα της Λιγουρίας, κι έχει γίνει παγκόσμια γνωστό και δημοφιλές. Στην περιοχή που επινοήθηκε το σερβίρουν με ζυμαρικά –σπιτικά και ξερά– αλλά και με βραστά λαχανικά και ψάρι. Στην παραδοσιακή του μορφή γίνεται με το βασιλικό του Πρα (από τα προάστια της Γένοβας), φυτό που τα λεπτά και ευαίσθητα φύλλα του, είναι αλλιώτικα από του δικού μας βασιλικού, ούτε πολύ πλατιά, ούτε πολύ μικρά. Αφού πλυθούν και στραγγίξουν καλά, τα φύλλα τοποθετούνται σε μαρμάρινο γουδί και πολτοποιούνται με γουδοχέρι ξύλινο.

Οι Λιγούριοι ισχυρίζονται ότι ο βασιλικός πήρε το όνομά του επειδή στα παλιά χρόνια τον κόβαν μόνο με χρυσά ή ασημένια μαχαίρια, αφού δεν υπήρχαν ανοξείδωτα, κι όλα τα άλλα μέταλλα τον κάνουν να μαυρίζει. Εκτός από το βασιλικό, ανάλογα με την εποχή, χρησιμοποιείται και η φρέσκια μαντζουράνα στο πέστο, κάτι που προτείνω να δοκιμάσετε αν έχετε το μυρωδάτο φυτό στη γλάστρα ή στον κήπο σας. Το κουκουνάρι, από τα πεύκα της περιοχής, συμπληρώνει ιδανικά το κλασικό πέστο, αλλά μπορείτε να το αντικαταστήσετε με καρύδι ή αμύγδαλα, όπως κάνω συνήθως εγώ.

Σημαντικό πλεονέκτημα του φαγητού: Ετοιμάζεται το πολύ σε 30 λεπτά, και λερώνει μόνο μια κατσαρόλα και το μπλέντερ!

Η συνταγή: Λινγουίνι Πατάτες και Φασολάκια με Πέστο

Share

Read More

Ακατανίκητος Ισπανικός Μεζές

Λίγοι έχουν την ικανότητα να αντισταθούν στις καλοτηγανισμένες πατάτες. Και πάντως εγώ δεν είμαι από εκείνους που μπορούν να τις προσπεράσουν αδιάφορα. Eπειδή αποφεύγω το αλάτι –και πατάτες τηγανητές ανάλατες δεν τρώγονται– έχω επινοήσει να τις συνοδεύω με πηχτό παραδοσιακό γιαούρτι ανακατεμένο με καυτερή μουστάρδα, και ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι.

Patatas-Bravas_430

Η συνταγή που σας δίνω περιγράφει τις ισπανικές τηγανητές πατάτες που προσφέρονται για μεζέ, δηλαδή tapas, συνοδεύοντας το κρασί ή κάτι πιο δυνατό, όπως το ισπανικό jerez (σέρι). Οι πατάτες στην ισπανική τους παραλλαγή, τονίζονται με μια σκορδάτη μαγιονέζα, και μια πικάντικη σπιτική ντοματόσαλτσα –ΠΡΟΣΟΧΗ! Οχι το γλυκερό αμερικάνικο βιομηχανικό κέτσαπ που δίνεται μαζί με άθλιες προτηγανισμένες πατάτες στα φαστφουντάδικα!

Η σάλτσα μπράβα, όπως αποκαλείται, παίρνει γεύση από την καπνιστή πάπρικα και αψάδα από μια καλή πρέζα πιπέρι καγιέν. Όμως, δεν είναι αυτό η μόνη της διαφορά από τις κλασικές κόκκινες σάλτσες. Σύμφωνα με τις συμβουλές του φίλου, εξαιρετικού σεφ Jose Andres, όπως περιγράφει τη σάλτσα στο βιβλίο του Tapas: A taste of Spain in America, η ψιλοκομμένη φρέσκια ντομάτα τηγανίζεται μέσα σε μπόλικο λάδι, σε δυνατή φωτιά, χωρίς κρεμμύδι, και μόνο στο τέλος αρτύζεται με λίγο καλό ξύδι. Έτσι, κρατάει το φρουτώδη ντοματένιο της χαρακτήρα.

Όσο για τη αλιόλι, την ισπανική σκορδάτη μαγιονέζα, και αυτή δεν έχει σχέση με την μποτιλιαρισμένη βιομηχανοποιημένη κρεμο-σάλτσα, που δυστυχώς έχει κατακτήσει τον κόσμο, τα τελευταία χρόνια. Ηαλιόλι –παρόμοια με την αγιολί της νότιας Γαλλίας– έχει γεύση στιβαρή και λεμονάτη, γι’ αυτό και συμπληρώνει ιδανικά τις τηγανισμένες πατάτες. Μη φοβηθείτε να την επιχειρήσετε. Στο μπλέντερ γίνεται ευκολότατα! Παραδοσιακά, βέβαια, οι Ισπανίδες νοικοκυρές τη φτιάχνουν στο βαρύ πέτρινο γουδί, που δεν λείπει από κανένα σπιτικό.

Η συνταγή: Patatas Bravas –Πατάτες με Αλιόλι και Πικάντικη Σάλτσα

Share

Read More

Τυρόγλυκο Μεσογειακό, με Ιστορία και Γεύση Σύνθετη

Αυτα που σήμερα αποκαλούμε cheesecake, και τα φτιάχνουμε με ανούσια επεξεργασμένα δήθεν ‘τυριά’, όπως προστάζουν οι συνταγές που παπαγαλίζουμε από τα γυναικεία περιοδικά, έχει τις ρίζες του στην αρχαία παράδοση της Μεσογείου. Ο Απίκιος, που κατά τη ρωμαϊκή εποχή έγραψε το παλαιότερο βιβλίο μαγειρικής που σώζεται, περιγράφει ένα τέτοιο επιδόρπιο με φρέσκο τυρί και ξερά φρούτα.

Cheese-Cake-430
Αnastasios Mentis www.mentistudio.com

Στην Ελλάδα και την Ιταλία, πολλά παραδοσιακά γλυκά, κυρίως οι μυζηθρόπιτες που γίνονται την άνοιξη με φρέσκα, ελαφρά αλατισμένα τυριά, είναι τα κλασικά πασχαλινά επιδόρπια, και θα τα βρείτε σε πολλές και διάφορες παραλλαγές.

Παλιότερα τα φρέσκα τυριά ήταν πιο αλμυρά, ώστε να διατηρούνται στο ζεστό κλίμα της Μεσογείου, σε εποχές που δεν υπήρχαν ψυγεία. Τούτο το τυρόγλυκο με φέτα και μυζήθρα το εμπνεύστηκα από περιγραφές αρχαίων γλυκών που συνδύαζαν γλυκές, αλμυρές, και καυτερές γεύσεις. Οπως εκείνα τα παλιά γλυκά, έχει ασυνήθιστα σύνθετη γεύση, κι όχι μονοσήμαντα γλυκερή, σαν τα σημερινά cheesecake . Προτείνω να το ετοιμάσετε τουλάχιστον μια μέρα προτού να το σερβίρετε. Διατηρείται στο ψυγείο 5-6 μερες.

Δείτε την Συνταγή: ΤΥΡΟΓΛΥΚΟ ΜΕ ΦΕΤΑ ΚΑΙ ΜΥΖΗΘΡΑ, ΣΕ ΚΡΟΥΣΤΑ ΚΑΤΑΪΦΙ, ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΟ ΝΕΡΑΝΤΖΙ

Share

Read More

Τα ‘Δάκτυλα του Βούδα’

Όταν πρωτοείδα λεμόνια με πολλές κορφές στη μια από τις δυό λεμονιές μας, παραξενεύτηκα. Νόμιζα πως οφείλονταν σε κάποια αρρώστια του παλιού ταλαιπωρημένου, αλλά εξαιρετικά προκομμένου δέντρου μας. Από τη στιγμή που ο Κώστας ξεκίνησε να το κλαδεύει, να του βάζει μπόλικη κοπριά και να το ποτίζει το καλοκαίρι, δεν προλαβαίνουμε να μαζεύουμε λεμόνια! Οσο για τα περίεργα ‘διεστραμμένα’ και πολύκορφα λεμόνια που βρίσκουμε κατά καιρούς, τώρα ξέρω πως δεν είναι αρρώστια, αλλά ίσως μια στενή συγγένεια με την αρχαία ειδική κατηγορία εσπεριδοειδών που αποκαλείται ‘δάκτυλα του Βούδα’.

Lemon-Budda-Finger1_430

Μοιάζουν με χταπόδι ή με παλάμη τα λεμόνια αυτά, και τα βρήκα στις ΗΠΑ, σε ειδικά πανάκριβα μαγαζιά με εξωτικά φρούτα. Βέβαια, έχουν καταγωγή από την Κίνα, όπως όλα τα εσπεριδοειδή, και τελευταία έχουν γίνει και πάλι της μόδας. Πολλοί Αμερικανοί μπολιάζουν τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές τους για να κάνουν ‘δάκτυλα του Βούδα’ που τα χρησιμοποιούν σαν στολίδια, όπως οι Βουδιστές στα ιερά τεμένη τους, αλλά και για να αρωματίζουν με το υπέροχο και πλούσιο ξύσμα τα γλυκά και τα φαγητά. (περισσότερα…)

Share

Read More