Το χοιρινό λίπος έρχεται να πάρει και πάλι τη θέση του στη σύγχρονη κουζίνα: αποδεδειγμένα πιο υγιεινό, με σαφώς λιγότερα “κακά” λιπαρά από το βούτυρο! Αν εξαιρέσει κανείς τους Εβραίους και τους μουσουλμάνους, που για θρησκευτικούς λόγους αποφεύγουν ό,τι προέρχεται από χοίρο, όλοι οι άλλοι λαοί του κόσμου χρησιμοποιούσαν το λαρδί από την αυγή της ιστορίας.

«Τρώτε μόνο ό,τι θα αναγνώριζε σαν φαγώσιμο και η γιαγιά σας», συμβουλεύει πολύ εύστοχα ο Michael Pollan, ο αμερικανός “γκουρού” της σύγχρονης διατροφής, που μάχεται τα τεχνητά πολυεπεξεργασμένα τρόφιμα και τις ηλίθιες υπερβολές – όπως πχ. η δίαιτα χωρίς υδατάνθρακες ή γλουτένη – αν δεν συντρέχουν σοβαροί λόγοι υγείας. Ο Pollan εκφράζει με έξυπνο τρόπο την επιστροφή σε μια μετρημένη και δοκιμασμένη από αιώνες διατροφή που σέβεται το σώμα μας αλλά και τον πλανήτη. Και το χοιρινό λίπος είναι αναμφισβήτητα μέρος της παραδοσιακής διατροφής. Το λαρδί – η γλύνα, όπως λένε το λίπος του χοίρου οι νησιώτες – ήταν μαζί με το ελαιόλαδο τα βασικά λιπαρά της μεσογειακής κουζίνας, κυρίως στον νότο της Ευρώπης. Στις Κυκλάδες και τα άλλα νησιά, και σε πολλά μέρη της Ελλάδας, κυρίως όπου δεν καλλιεργούνταν ελιές και το λάδι ήταν ακριβό, οι γιαγιάδες μας μαγειρεύαν και έφτιαχναν τα γλυκά τους με γλύνα. Οσο για το αγελαδινό, το “κίτρινο βούτυρο” έφτασε σε μας πολύ αργά και πάντως ακόμα και οι Ιταλοί και οι Γάλλοι σεφ – βασικοί υπέρμαχοι του αγελαδινού βούτυρου – υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει καλύτερο υλικό από το λαρδί για να πετύχει η κριτσανιστή κρούστα σε αλμυρές και γλυκές τάρτες, τα μπισκότα και τα κριτσίνια. (περισσότερα…)

Read More

Είναι κλασική συνταγή της Σαρδηνίας και ίσως ακόμα προλαβαίνετε να φτιάξετε το ασυνήθιστο αυτό χωνευτικό λικέρ για να το χαρείτε ή και για να το χαρίσετε στις γιορτές.

Το είχαμε δοκιμάσει κάποτε σε ιταλικό εστιατόριο στην Αμερική και το ξαναθυμηθήκαμε ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του Efisio Harris’, Sweet Myrtle and Bitter Honey, καθώς οι μυρτιές μας είναι γεμάτες με υπέροχα μωβ μύρτα. Ιταλίδες φίλες μου είπαν πως χρησιμοποιούν καρπούς και φύλλα μυρτιάς για να αρωματίζουν την ψητή σκληρή μοτσαρέλλα και επίσης τα προσθέτουν σε χοιρινό και βοδινό ψητό. Για την ώρα, πάντως, σας προτείνω το λικέρ μύρτο που έφιαξα πέρσι, μια και τα άλλα ενδιαφέροντα φαγώσιμα δεν τα δοκίμασα ακόμα. (περισσότερα…)

Read More

Πέρασα δέκα μέρες στην Ιαπωνία και θα σας μιλήσω για φαγητά και άλλες απίθανες εμπειρίες που έζησα στην παράξενη και απόμακρη αυτή χώρα. Τα φαγητά που τρώγαμε κάθε μέρα – σε εστιατόρια και σπίτια – λίγη σχέση έχουν με τα σούσι και σασίμι των γιαπωνέζικων εστιατορίων. Τέτοια σερβίρονται σε μερικά ειδικά μέρη και βέβαια γύρω στο Tsukiji, την εντυπωσιακή ψαραγορά του Τόκυο.

Σε γενικές γραμμές τα γεύματα που δοκιμάσαμε ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα στην όψη παρά στη γεύση. Στο ryokan, το παραδοσιακό πανδοχείο όπου μείναμε αρχικά, στα βουνά του Kamikawa-machi, βόρεια του Τόκυο, τα πρωινά και τα άλλα γεύματα που μας έφερναν σου έκοβαν κυριολεκτικά την ανάσα μόλις τα έβλεπες. Οι συνδυασμοί των μοναδικών κεραμικών, σε διάφορα σχήματα, τα χρώματα, τα εποχιακά φύλλα, τα κλαδιά και τα λουλούδια που στόλιζαν τις μπουκίτσες στις γαβάθες και τα πιατάκια ήταν απίθανης ομορφιάς! Όταν τα έτρωγες όμως οι γεύσεις ήταν ακαθόριστες, όχι άσχημες αλλά ούτε εξαιρετικές. Ξεχώριζαν κυρίως οι σούπες miso και το υπέροχο Γιαπωνέζικο ρύζι. Το ρύζι που έφαγα εκεί, αν και νερόβραστο, ήταν από τα εκλεκτότερα πράγματα που έχω δοκιμάσει ποτέ. (περισσότερα…)

Read More