Μια και επρόκειτο να φτιάξω ψωμί σήμερα, σκέφτηκα να κάνω λαζαράκια, τα ανθρωπόμορφα ψωμάκια που πλάθανε τον παλιό καιρό τέτοια μέρα οι νοικοκυράδες, ένα για κάθε παιδί.
Διάβασα πως τα κορίτσια, οι Λαζαρίνες, γυρίζανε στα σπίτια και κρατώντας καλάθια στολισμένα με ανοιξιάτικα με λουλούδια, λέγανε τα πασχαλινά κάλαντα του Λαζάρου:
-Πού ΄σουν, Λάζαρε, πού ΄ν΄ η φωνή σου και σε γύρευε η Μάρθα, η αδερφή σου; – Ήμουνα στη γη, στη γη χωμένος κι από τους νεκρούς, νεκρούς αναστημένος. Βάγια βάγια των Βαγιώ τρώνε ψάρι και κολιό και την άλλη Κυριακή τρώνε το ψητό αρνί ….
Kalambaka, Central Greece, 1971.
-Δώστε μας αυγά αυγά να σας τα πούμε κι οι κοτούλες σας πολλά πολλά να σας γεννούνε
Τα λαζαράκια που έφτιαξα, τα έπλασα με τη ζύμη από το κλασικό μου ψωμί, αντικαθιστώντας τα διάφορα μυρωδικά με 2 κουταλιές χοντροαλεσμένο γλυκάνισο. Έβαλα μαύρες σταφίδες για στόμα και ματάκια από κολοκυθόσπορο – που έλπιζα να σκουρήνει περισσότερο…
Για τα χεράκια κράτησα λίγη ζύμη καθώς έπλαθα τα καρβέλια και της πρόσθεσα μια κουταλιά αλεύρι. Την έπλασα σε κορδόνι που το πλάτυνα και το έκοψα σε κομμάτια. Κόλλησα στο τέλος τα χεράκια, λίγο προτού να φουρνίσω τα ψωμιά, αλείφοντάς τα πλούσια με αυγό και γάλα για να κολλήσουν τα χεράκια αλλά και για να γυαλίσουν όμορφα το ψωμιά.
